Gesty są ukłonem artysty w stronę natury, domu z którego pochodzimy, który nam został dany w jednej formie. Te obrazy powstały z miłości, z miłości do życia i śmierci. Ponieważ miłość to nie tylko kochanie, to również szacunek, akceptacja, zrozumienie, empatia, a śmierć tak jak i miłość jest końcem i początkiem czegoś nowego. Budując swoje kompozycje, artysta bawi się formą, czasem zdając się na kontrolowany przypadek. Traktuje wtedy farbę jak żywioł. Najważniejszym czynnikiem jest tu zawsze akceptacja elementów niezamierzonych lub trudnych do przewidzenia ze względu na to, iż „w sztuce nie wszystko osiąga się świadomie, że ze świadomą czynnością musi łączyć się nieświadoma moc i że doskonała jedność i wzajemne przenikanie się obydwu tworzy to, co w sztuce najwyższe” . Twórca poddaje się najróżniejszym przejawom natury, które w nim się gromadzą, co w efekcie doprowadza do powstania dzieła. Jest to niejako baza, dla której poszukuje odpowiedniej formy wyrazu. Powierzchnia malarska staje się polem eksperymentów formalnych – manewrów, przesunięć, kształtów, siły ekspresji, uderzenia oraz gestu, który staje się wyrazem środków malarskich na potrzebę nastroju w obrazie, emocji towarzyszących artyście.