Gest natury II
Autor w swojej pracy pt. gest natury II szuka nowej poezji poprzez powrót do źródeł, w tak pozornie
wyczerpanym temacie, jakim jest natura. Paradoksalnie, ten zwrot ku
pejzażowi współcześnie można odczytywać jako bardzo odważny. Michał
Czuba jest zafascynowany bogactwem kształtów i kolorów przyrody, która
kusiła już rzeszę poprzedników. Wydobywa własną esencję rzeczywistości,
skupiając się na fragmentach środowiska, które go zachwyciły, sprowokowały.
Pragnie znaleźć ogólny wynik wszystkich barw i form, które budują panoramę.
Powierzchnia prac autora nie jest lustrem krajobrazów, a żywą ekspresją.
Staje się pełną wdzięku adaptacją przyrody, opierającą się na pierwotnych
wrażeniach wizualnych, w których intensywność zmysłowych odczuć przeważa
nad troską o dokładne kopiowanie rzeczywistości. Michał Czuba nie
malując z natury, skupia się na obrazach, które zapisała i przetworzyła jego
pamięć. Są to migawki z całej kolekcji dostrzeżonych wyglądów świata. Daje
to autorowi możliwość oddania samej esencji wrażeń, tylko tego, co najbardziej
istotne.
Wyobraźnię autora karmi zwykłe, codzienne życie. Tematy uniwersalne, które są
wieczne. Sztuka Michała Czuby pozostaje wciąż otwarta, wchłaniając z otoczenia
pobudzające ją impulsy, tak jak wtedy, gdy poprzez malarstwo gestu artysta zgłębiał
zagadnienie portretu, i gdy tworzył pejzaże, które łączyły w sobie elementy kolażu. Ten
proces oczyszczania obrazu ze wszystkich zaburzających jego bezpośredniość elementów
wciąż postępuje.
Artysta pragnie pokazać odbiorcom naturę w jej aspekcie najbardziej spotęgowanym i
maksymalnie przenikliwym. Autora pochłania aktywne badanie, czy każde uczucie i każda
myśl mają swój odpowiednik plastyczny. Stąd też indywidualne przeżycie natury stało się
fundamentem jego sztuki, choć instynkt nie pozwala mu na zbyt długie celebrowanie
drobnych przejawów przyrody. Praca twórcza prowokuje Michała Czubę do akcji, do
symbolicznego wzięcia w dłonie elementów krajobrazu: łąk, lasów, jezior, i rzucenia ich na
płótno.
Widzów z pewnością może ujmować fantazja zestawień kolorystycznych i faktur oraz
skala prac – duże formaty, na które musimy spojrzeć z pewnego dystansu. Artysta opowiada
za pomocą barwy, zmian tempa plam kontrastujących lub płynnie sąsiadujących ze sobą i
wyraźnych śladów pociągnięć narzędzi malarskich. Zdarza się, że dukty linearne zatracają się,
rozlewają, przez co niknie konkret wizualny dostępny wzrokowi. Dopiero dłuższa chwila
uwagi owocuje odnalezieniem w tych barwnych płaszczyznach składowych pejzażu: sugestii
kształtu kwiatów, soczyście zielonych traw, płowych zbóż, akwenów wodnych czy
fragmentów upalnego nieba. Elementów, które mieszają się optycznie wśród sfer rytmicznie
akcentowanych plamami.
