Czy miłość do człowieka może iść w parze z kochaniem piękna natury? Czy pragnienie jej piękna wyklucza ludzką obecność? Jaką cenę ma wolność?

Odczuwam konflikt między światem przyrody – tym pierwotnym, naturalnym – a pędzącą na oślep ludzką postacią. Wierzę, że potrzebujemy doceniać to, co jest piękne, wyjątkowe, ale czy aby na pewno jest to piękno samo w sobie, takie, jakie jest, jakie się staje?

Jest gdzieś społeczność, której nikt nie budzi, jest gdzieś miejsce, którego nikt nie widział. W moim malarstwie stwarzam okazję do bycia w takim miejscu: dzikim, nieodkrytym, wymieszanym ze wczesnymi wspomnieniami ogrodu pradziadków, pierwszej woni kwiatów, zachwytu nad owocowym drzewem. Nie ma w tym świecie człowieka, ale wyczuwalna jest jego obecność. To on stąpał po tej ziemi.